Tomasz czyta: „Bajka na końcu świata” i „Ms Marvel”

Mam problem z pisaniem o komiksach dla dzieci, bo ani nie jestem dzieckiem, ani nie mam dziecka. To trochę paradoks, bo było nie było, komiks stereotypowo kojarzony jest z „niepoważnym” medium skierowanym właśnie do dzieci, a ja będąc dzieckiem nawet komiksów nie czytałem (poza rzadkimi przygodami z Asterixem), wszedłem w nie na poważnie w liceum i to od razu od „Strażników”, „Sin City” i „Hellboya” więc pomijając nawet superbohaterski chłam – chyba zresztą dlatego nie mam dziś litości ani sentymentu do tasiemców Marvela, nawet sfilmowanych.

Czytaj dalej >

10 najlepszych gier dla bab od Igi Ewy Smoleńskiej dla Dominika Gąski

Dominik słusznie zauważa moją płeć i nie boi się tego robić. Poprosił mnie, bym stworzyła dla niego galerię „dziesięciu gier dla bab”, zaciągając do starej szkoły (tak, mam tu na myśli czasy Polski wirtualnej, skąd wyrastamy). Stąd, jeśli kogoś to interesuje, zapraszam do KLIKANIA, KLIKANIA i KLIKANIA w tę „galerię”. Zapewniam, że miejsce szóste będzie dla was szokiem i nigdy nie spodziewaliście się tego, co znajduje się na miejscu pierwszym!
Czytaj dalej >

11 tys. znaków o oczywistościach (czyli o Mausie i Polakach-świniach)


27 czerwca w wypadku samochodowym zmarł Piotr Bikont, polski dziennikarz, mąż Anny Bikont (współautorki świetnych książek Lawina i kamienie i My z Jedwabnego), którego osobiście kojarzę przede wszystkim jako autora genialnego tłumaczenia Mausa Arta Spiegelmana – jednego z najważniejszych, jeżeli nie najważniejszego, komiksów w historii. Jakąś ponurą ironią losu jest fakt, iż Bikont zmarł w Sosnowcu – mieście, z którym przed i w trakcie wojny związani byli Anja i Władek Spiegelmanowie, rodzice Arta, polscy Żydzi, którzy przetrwali Holocaust (nie cierpię określenia polscy Żydzi – jakoś nie mówimy polscy chrześcijanie).

Czytaj dalej >

Tomasz czyta: „Wounded. Skradzione lata”

Jest wśród czytelników komiksu w Polsce ogromna potrzeba „polskiego komiksu środka” (dalej: PKŚ) czy „komiksu gatunkowego” (nadal: PKŚ, żeby nie gmatwać ze akronimami), który miałby do historyjek obrazkowych przekonać milionowe rzesze czytelników i uczynić z naszego kraju co najmniej Stany Zjednoczone Nad Wisłą czy Nadbałtycką Japonię. Oczywiście, owy mityczny „komiks środka” to nie mogą być żadne tam komiksy Marcina Podolca czy Mateusza Skutnika (przecież świetnie nadające się dla czytelników nie siedzących głęboko w medium i w żaden sposób nie przypominające undergroundowych eksperymentów), ale pełnoprawne zeszytówki z superbohaterami najlepiej, nasze własne Asteriksy i inne Hermanny.

Czytaj dalej >