Czyżby ktoś naprawił kategorie?!
Dokładnie tak!
Teraz po kliknięciu w Podcasty w górnym menu powinny pokazywać się wszystkie odcinki, które przyporządkowane zostały do danej kategorii.
Dzięki za uwagę!
g.
bazgrołki igi
Tomek czyta Wiedźmina
Więc, zainspirowany 162 godzinami w „Wiedźminie 3”, postanowiłem wrócić do prozy Sapkowskiego – sprawdzić, jak po tych 20 latach bronią się książki, które, było nie było, stworzyły nastoletniego Tomka w równym stopniu co DragonLance, Plaescape, pisanie emo-opowiadań, wina za 2,99 zł, glany noszone w środku lata i masturbacja przez łzy. Na pierwszy ogień poszły opowiadania, bo, jak mawiał Michał Piwowarczyk (taki mój ziom, nie kojarzycie): „Sapek najlepiej sprawdzał się w opowiadaniach”. Czytaj dalej
Grrrr… Lumino City
Śliczna, przecudna, kolorowa i po prostu pięknie wykonana gra, która nie do końca liczy się z graczem. Czytaj dalej
A gdyby tak… frustracja?
To i chowanie broni, dudes.
To i chowanie broni.
Czytaj dalej
Parada nienawiści
Jako że właśnie miało premierę opus magnum polskiego gamedevu (czyt. Wiedźmin III), postanowiłam napisać tu o … Czytaj dalej
Weekend z Kentucky Route Zero – felietonik
Od jakiegoś czasu rzadko zdarzają mi się weekendy, które w całości poświęcić mogę słodkiemu nic-nie-robieniu. Mam przez to na myśli rzecz jasna granie, czytanie i oglądanie filmów/seriali. W ten weekend zostałam jednak zamknięta na podwójne 12 godzin w domu, zupełnie sama (z psem) i komputerem, który, chociaż wnętrzności ma wybitne, pozbawiony jest sensownej karty graficznej. Przejrzałam więc odmęty mojej zakurzonej biblioteki gier na Steamie i przypomniałam sobie, że hen , dawno temu, zakupiłam tak dobrze recenzowane i kilkukrotnie nagradzane Kentucky Route Zero. Czytaj dalej
Płacz i ogniska – Dark Souls i walka z depresją
Nikomu nie trzeba chyba mówić o tym, że Dark Souls nie jest grą łatwą. Na pierwszy rzut oka wydawać się może, że nienawidzi ona gracza, raz po raz wymierza mu silne ciosy w policzek, a ten, jak w brutalnym i patologicznym związku, ze łzami w oczach prosi o więcej. Dark Souls jest dla mnie tytułem niezwykle osobistym – o tym, że nie jest takie jakim powierzchownie wydaje się być napiszę nieco dalej – długie godziny jakie na razie udało mi się spędzić przy nim przed telewizorem (kiedy to piszę nie ukończyłam jeszcze gry) pomogły mi poradzić sobie z bałaganem, jaki mam w środku. Nie pamiętam, czy i kiedy ostatni raz coś tak dobrze pomogło mi w walce z depresją.