Jako że właśnie miało premierę opus magnum polskiego gamedevu (czyt. Wiedźmin III), postanowiłam napisać tu o …
… czymś, co nie ma nic wspólnego ani z CD Projektem, ani twórczością Sapkowskiego, ani generalnie niczym w najbliższym i nieco dalszym otoczeniu sagi o Geralcie z Riwii.
Jestem w tej chwili chora, biorę nawet jakieś leki i leżę w łóżku z nienajlepszym humorem. Stąd postanowiłam sięgnąć po najweselszą konsolę, jaką mam pod ręką i przejść jedną z gier weselszych serii, w jakie gram z wielką przyjemnością (i łatwością, a dlaczego z wielką łatwością okaże się po nawiasie) – Kirby. A dokładnie Kirby: Triple Deluxe na 3DS-a. Tak, mam słabość do tej serii i udało mi się skończyć chyba wszystkie gry pod tym tytułem, z wyjątkiem Kirby’s Air Raid.
Kiedy tak mała różowa, rumiana kuleczka skakała po pięknym świecie z zieloną trawą, czystą wodą, białym śniegiem moim oczom ukazały się sceny, które wcale nie kwalifikują tej gry jako przyjaznej i wesołej. Bo w jaki sposób połykanie mieszkańców Krainy Snów, rzucanie nimi o ściany, miażdżenie ich i wysadzanie w powietrze miałoby być wesołe, przyjazne i kochane?
Tak, w platformówkach zwykle krzywdzi się mieszkańców krainy, w której przyjdzie nam w jakiś sposób ratować świat – było tak zawsze i najprawdopodobniej się to nie zmieni. Ale czynność ta w Kirbim wydaje się nieco oderwana od tej, którą znamy np. z Super Mario Bros. (nie szukając zbyt długo). Przyjrzyjmy się zatem wspólnie poniższemu obrazkowi z Goombą:
Jak widzicie, pomimo tego, że jeszcze nic nie uczynił Mariowi, gra daje nam wyraźne sygnały na temat tego, iż jest to zły bohater. Spójrzcie tylko na wyraz jego twarzy – jest groźny, nie ma nic do stracenia i bez żadnych skrupułów, powoli lecz pewnie, zamaszystymi ruchami zbliża się w naszą stronę. Przecież należy jakoś zareagować (chociażby zmiażdżyć go naszym ciężarem ciała).
W Kirbim, natomiast, głównymi mieszkańcami świata są Waddle Dee – np. te dwa małe stworki po prawej stronie poniższego screena:
Czy one wyglądają groźnie? Nie. Co więcej, zaskakująco często zajmują się własnymi sprawami – jeżdżą na nartach, przechadzają się, śpią. Tak, śpią. Kirbiemu zdarza się mordować je również podczas snu. Na poniższym screenie, widoczne na pierwszym planie Waddle Dee nie są nawet w pobliżu Kirbiego – stoją tak po prostu dopóki Kirby nie aktywuje klocka z bombą widocznego w tle – wtedy podłoga pod ich nóżkami znika, a wszystkie giną gdzieś podczas kontaktu z podłożem. Nawet ten śpiący.
Dla tych, którzy nie są jeszcze przekonani co do niewinności Waddle Dee, załączam poniższy film. Proszę przyjrzeć się akcjom Kirbiego podczas 4 minuty i 26 sekund:
W każdym razie ratowanie swojego największego przeciwnika nie wydaje się dość dobrym argumentem, by zabijać z zimną krwią innych mieszkańców Krainy Snów. Szczególnie tych, którzy nie atakują Kirbiego, ani nie są dać mu w stanie swoich zdolności. Czyżby Kirbi miał więc inny powód?
Nie chcę wchodzić tu w rozważania na temat rasizmu (jak wynika z tytułów takich jak Kirby and the Amazing Mirror, w istocie jest on przedstawicielem pewnego gatunku, nie indywidualnym bohaterem, wyjątkowym dla świata przedstawionego), ani rewolucji, która być może ma na celu obalenie monarchii planety Popstar. Zaznaczę tylko jeszcze, iż Kirby prawie tak samo jak w mordowaniu lubuje się w niszczeniu natury i techniki odwiedzanych przez siebie miejsc. Wciąga drzewa wraz z korzeniami, podróżując na gwiazdce zdarza mu się obijać o skały i je rozkruszać (przy okazji zrzuca tez z nich mieszkańców Krainy Snów) itd. I jak na to reaguje?
Psychopata.
Już teraz chyba wszyscy wiemy, czym inspirowali się twórcy Hatered.
p.s. Tekst oczywiście pisany był (i mam nadzieję, że czytany również) z przymrużeniem oka. Kirby: Triple Deluxe jest grą dającą wiele radości i satysfakcji i polecam ją na odprężenie w przerwach od Wiedźmina III.
— Iga Ewa Smoleńska